Maranta

Maranta (Marantaa) − rodzaj wiecznie zielonych roślin z rodziny marantowatych. Należą do niego 32 gatunki występujące na kontynentach amerykańskich od południowego Meksyku po północną Argentynę. Nazwa rodzaju upamiętnia weneckiego lekarza i botanika Bartolomea Maranti z XVI wieku.   Byliny płożące, pnące się lub prosto wzniesione osiągające do 1,5 m wysokości, zwykle z organami nadziemnymi zamierającymi w porze suchej, którą spędzają w postaci kłącza. Kłącza u niektórych gatunków zgrubiałe, zawierają skrobię. Z kłącza wyrastają łodygi nierozgałęzione lub rozgałęzione, z liśćmi łodygowymi i zwykle z liśćmi odziomkowymi. Blaszka liściowa owalna lub eliptyczna. Na pędach wyrasta od 2 do kilku kłosowatych, nierozgałęzionych kwiatostanów. Kwiaty są samopylne. Mają białe płatki korony i trwałe, zielone działki kielicha o długości do 5 mm. Płatki korony są zrośnięte w gardziel o długości do 12–14 mm. Owocem są jednonasienne torebki.   Pozycja rodzaju według APweb (aktualizowany system APG III 2009) Klad okrytonasienne, klad jednoliścienne (monocots), rząd imbirowce (Zingiberales), rodzina marantowate (Marantaceae). Wykaz niektórych gatunków Maranta amazonica hort. Maranta argentea hort. ex G. Nicholson Maranta arundinacea L. Maranta bicolor Ker Gawl. Maranta chantrieri hort. ex G. Nicholson Maranta conspicua hort. ex G. Nicholson Maranta divaricata Roscoe Maranta goulletii hort. Maranta iconifera hort. Maranta leuconeura E. Morren Maranta nigricans hort. Maranta sobolifera L. Andersson Maranta splendida Lem. Maranta vittata hort. ex Körn. Zastosowanie Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne, w Polsce jako rośliny pokojowe. Uprawa Gatunki marant uprawiane jako rośliny doniczkowe najlepiej rosną w miejscach półcienistych - duża ilość światła sprawia, że ich liście blakną. Rośliny ta preferują wilgotne i ciepłe powietrze, jak również wilgotne podłoże. Dlatego też, maranty trzeba podlewać dość obficie, a w okresie letnim dodatkowo zraszać wodą. Nawozi się je od maja do kwietnia w dwutygodniowych odstępach, pamiętając by stężenie roztworu było o połowę mniejsze niż dawka zalecana przez producenta.